Rahmetli Memişin Hafızın Mehmet ve Rahmetli Osman Akçair(babam)1970 li yıllarda Trabzon İşbankasında hizmetli olarak çalışıyorlar.Müdür ikisine diyorki her sabah kalorifer kazanına kömür dolacak bu işi bir sabah Mehmet bir sabah Osman yapacak kış çıkıncaya kadar devam edecek,babamla Mehmet amca sinir olurlar bu işe çok kızıyorlar,tabiki müdür konuşmaya devam ediyor,bu iş karşılığında size her çalışdığınız gün için onbeşer lira para vereceğim.Mehmet aga ve babam bu para olayını duyunca yelkenleri suya indiriyorlar,çok seviniyorlar,artık iş ne olursa olsun her ikiside bu paranın peşinde,her ikiside hummalı bir şekilde bu işi severek yapmaya başlıyor.... Bundan sonrasını babam şöyle anlatıyor.Oğlum sıra bende iken bir sabah erkenden gittim bankaya kömür doldurmaya baktımki içerden sesler geliyor,gider bakarımki Mehmet benden önce gitti fırına kömür dolduruyor,ben bir kızdımki,dedim ona ki ula Mehmet sıra bendedir bu yaptığın oldimi,ola e oğlum teşki demez olaydım,kaldırır ukari elindeki küreğu benim omuz başlarıma doğru bir kürek vurmazmı,Piziğine koduğum öldürecekti beni,yanımda bir çöp kutusu vardı benda onu aldım kodum oni kafasına,ondan sonra kömür deposunda girdık birbirimize,sabah erken olduğu için bizi ayıracak kimsede yok oralarda,tam bir saat orda birbirimizle boğuştuk,gün açtı memurlar gelmiye başladı kavga seslerini duyan koştu geldi oraya,şikayet ettiler bizi,Müdür çağırdı ikimizi yanına,öyle bir kömür karası oldukki müdür hangimiz Mehmet hangimiz Osman bizi tanıyamadı.Bize biraz bağırdı çağırdı sonra birgün izin verdi gidin temizleninde gelin dedi.
Ama sonra bize kızdığı için kömür işini verdi bekçiye ondan sonra ikimizde o işten para kazanamadık. Hep Mehmetin yüzünden oldi bu işler.
Şuanda hayatta olmayan
Rahmetli babamı ve Mehmet amcayı buradan rahmetle anıyor,her ikisininde mekanı cennet olsun diyorum.
Hatıra: Ömer Akçair
